İnsan bu dünyadan göçtüğünde geriye ne bırakır? Mal, makam, oy oranı, rozet... Belki bir süre konuşulur. Ama zaman geçtikçe unutulur gider. Kalansa bir tek şeydir: İsim anıldığında insanların gözlerinin dolması mı, yoksa yüzlerinin buruşması mı?

Manisa Büyükşehir Belediye Başkanı Ferdi Zeyrek, ani gidişi ile sadece ailesini değil, tüm Türkiye’yi yasa boğdu. Henüz çok gençti. Yapacak çok işi vardı. Kendi de demişti hani bir röportajda “arkamda yarım kalmış bir hikaye bırakmak istemem” aynen öyle oldu. Ama asıl mesele, ardında bıraktığı izdi. Çünkü o öldü ama kimse “Oh olsun” demedi. Aksine, herkes “Keşke daha çok yaşasaydı, daha çok insana dokunsaydı” dedi.

Bugün siyaseti konuşurken çok şey söylüyoruz: İttifaklar, koltuklar, güç savaşları… Ama kimse ölünce arkasından nasıl anılacağını hesap etmiyor. Oysa siyasetin gerçek gücü, seçim kazanmakla değil, insanların gönlünü kazanmakla ölçülür. Ferdi Zeyrek’in vefatının ardından Manisa’da oluşan o derin sessizlik, işte bunun göstergesidir. Çünkü sessizliğin içi doluydu. Hüzünle, gözyaşıyla, minnetle...

Siyasetçilerin çoğu arkalarında söven bırakıyor. Unutulmakla kalmıyorlar, lanetleniyorlar. Bir telefon görüşmesi, bir menfaat ilişkisi, bir kibirli bakış için harcadıkları o kadar çok insan var ki… Oysa Ferdi Zeyrek gibiler, az ve öz insanlar; gölge etmeden hizmet eder, insan ayırmadan çalışırlar. Onların siyaseti; “kutuplaştırmak” değil, “buluşturmak” üstüne kuruludur.

Şimdi tüm siyasilere bir çağrı yapmak gerek:
Bir gün siz de gideceksiniz.
Sosyal medya hesaplarınız, seçim afişleriniz, kürsüdeki coşkulu ses tonlarınız unutulacak. Ama nasıl biri olduğunuz, nasıl yönettiğiniz, kimleri kollayıp kimleri ezdiğiniz, işte o kalacak.

Ferdi Zeyrek’in adı bugün bir tabelaya yazılmasa bile, bir duaya karışacak.
Çünkü onun adı kalplere yazıldı.
Ve bu, birçok makamdan daha büyük bir onurdur.

Arkanızda seven mi bırakacaksınız, söven mi?
Bu sorunun cevabını yaşarken vermek gerek.
Çünkü ölüm bir gün mutlaka kapınızı çalacak.