Türkiye’de genç olmak başlı başına distopik bir senaryo:
Üniversiteye girersin “mezun çok” derler, mezun olursun “tecrüben yok” derler, iş bulursun “o maaşla nasıl geçiniyorsun?” derler. Bir de tüm bunlara rağmen umutla meydana çıkarsan, “bir gözaltın eksikti” deyip onu da tamamlıyorlar sağ olsunlar.

Bu yıl 1 Mayıs sabahı bazı gençler kahvaltısını simitle yaparken, akşam yemeğini nezarethanede yedi. Gerekçe mi? Slogan fazla ritmik, pankart fazla estetik, gençlik ise fazla... genç.

Google Maps bile bu gençleri tanıyor artık: Taksim yönüne yol çizemiyor çünkü uygulama bile “devlet duvarına çarptı”. Haritada “en kısa yol” yok, “en serbest rota” hiç yok. Sadece “dön ve evde kal”.

Ama gençlik bu… Evde kal deyince kalmaz, “gelecek biziz” deyip yine çıkar. Bu gençler kim mi? Kimisi üniversite okurken kurye olmuş, kimisi KPSS’ye hazırlanırken çağrı merkezinde dört kişinin yükünü çekmiş. Hatta bazıları doğrudan işçilikle başlamış hayata. Bayram onların bayramı ama pasta dilimi yerine kelepçe nasip olmuş.

1 Mayıs sahnesi artık klasikleşti:
Gençler meydana yürür, polis barikat kurar, megafon “dağılın” der, gençlik ise “birleşe birleşe kazanacağız!” diye bağırır. Sonra gelenler:
Kelepçeler, plastik otobüs koltukları ve karakolun floresan ışıkları altında yenen çiğ simitler…

Yetkililer "kanunsuz yürüyüş" diyor. Ama bu gençler zaten hayatları boyunca hiç düzgün yürüyememiş ki: Hep koşturmuş. KYK borcu, işsizlik, kira, geçim derken daha 25’inde beli bükülmüş bir kuşaktan bahsediyoruz.

Ve işin ironisi şu:
Bu gençler sistemden her gün tokat yerken, bir de TOMA’dan su yemeye ne gerek vardı?
Ama umut böyle bir şey. Onların elinde kalan son şey belki de o. Ve o umudu da “dağılın” diyerek dağıtamazsınız.